In de gaten worden gehouden, niet altijd elektriciteit tot je beschikking hebben, afgesloten van de wereld zijn (want geen internet) en een leven dat in teken staat van de leiders. Een leven waar wij ons geen voorstelling van kunnen maken, maar een leven dat voor mensen in Noord-Korea normaal is. Een leven van werken, naar school gaan, relaties hebben met mensen, plezier maken. Tijdens mijn reis heb ik geprobeerd het dagelijkse leven in Noord-Korea vast te leggen.
Het dagelijkse leven in Noord-Korea
Met de vele restricties die me opgelegd werden tijdens mijn reis door Noord-Korea was het niet altijd even makkelijk om foto’s te maken buiten de standaard kiekjes. Met regelmaat werd me verteld dat ik wel genoeg foto’s had gemaakt of dat ik snel moest doorlopen. Desalniettemin deel ik deze foto’s van het dagelijkse leven in Noord-Korea graag met je zodat je een beeld kan krijgen van dit bijzondere land.
Er zijn in Noord-Korea maar weinig mensen die een auto hebben. Over het algemeen verplaatsen mensen zicht ter voet, per fiets of met de bus. De bus is veruit het populairste vervoersmiddel en er staan dan ook altijd veel mensen te wachten op de bus.
Op een vroege ochtend liep ik langs dit tafereel. Een typisch Noord-Koreaanse poster met op de voorgrond mensen die onderweg zijn. Op de momenten dat ik dit zie vraag ik me altijd af waar ze naar toe gaan. Naar de markt, naar school, naar het werk of gingen ze naar het plein waar het nieuwjaar gevierd werd?
Het Kumsusan Memorial Place is een belangrijke plek voor de Noord-Koreanen; hier liggen de lichamen van de leiders en elke Noord-Koreaan gaat er minstens één keer, maar vaker meerdere keren, in zijn leven naar toe. Binnen in het gebouw mag niet gefotografeerd worden, buiten wel. Daar is het dan ook vaak een drukte van belang met mensen die in kleine groepjes en gekleed in het typisch Noord-Koreaanse pak op de foto gaan.
Het feit dat Noord-Korea een bijzonder afgesloten land is met een bijzondere politieke situatie betekent niet dat de mensen daar geen plezier maken. Kinderen spelen daar ook in de sneeuw, vliegeren en krijgen vouwballonnen. Ze lachen. Maken plezier.
Er wordt, zoals in elk ander land, getrouwd. Hetzelfde, maar zo anders. De bruid op deze foto leek een stuk jonger dan haar aanstaande. Daarbij leek ze alles behalve gelukkig. Misschien had ze geen keus?
In een net geopend museum waar ik was, was geen vrije stoel meer te vinden. Kinderen van alle leeftijden speelden spelletjes op de computers die gratis te gebruiken waren. Alles via het Intranet, want het Internet, daar kom je in Noord-Korea niet op.
Het mooiste moment van de reis was toch wel de viering van het Nieuwjaar waar ik bij aanwezig was. Zo veel mensen, allemaal aan het dansen, plezier aan het maken, aan het lachen. Misschien even hun zorgen vergeten. Het was heel bijzonder om bij deze viering aanwezig te mogen zijn en zelfs mee te mogen dansen (dat zie je in plog 3).
Bijzonder
Zelfs een half jaar na dato blijf ik het bijzonder vinden dat ik deze reis heb gemaakt en dat ik dit afgesloten en ‘verboden’ land heb mogen zien. Dat ik naast de show ook wat van het dagelijkse en normale leven heb kunnen zien en ervaren. Hopelijk heb ik je aan de hand van deze foto’s kunnen laten zien dat mensen in Noord-Korea ook gewoon mensen zijn die plezier maken, verdriet kennen, liefde voelen en kattenkwaad uithalen.
Mooie insteek! Deze foto’s geven een goed beeld van hoe het eruit ziet in Noord-Korea. Het lijkt me inderdaad heel bijzonder om deze reis gemaakt te hebben.
Fijn dat je wat een inzicht geeft in het dagelijkse leven. Ik denk dat de meeste informatie je vindt/leest over Noord-Korea natuurlijk vooral gaat over het politieke aspect in plaats over de inwoners zelf. Leuk om te lezen!
Het lijkt me inderdaad heel erg bijzonder om daar te zijn.
Wat bijzonder dat je daar was. Dit is echt een land dat voor veel mensen een soort blinde vlek is, je weet wel dat het bestaat, maar alles wat je erover hoort is zo vreemd, dat je maar negeert dat het er is. Mooi om even te zien dat ook hier echte mensen wonen.
Ja he? Mensen vergeten vaak dat we allemaal mensen zijn, met dezelfde gevoelens en basisbehoeften. Toch moeten we er ons van bewust zijn dat ik nog altijd maar een heel klein stukje heb gezien en dat er veel verborgen blijft.
Nee, van zo’n leven kunnen wij ons absoluut geen voorstelling maken. Jij hebt er een klein kijkje in gekregen en hebt een aardig beeld denk ik. Bizar lijkt het me, om zo te leven, maar ook om hier rond te kijken en dan weg te gaan en jezelf te realiseren dat voor de mensen die je gezien en ontmoet hebt het leven gewoon zo verder gaat als het was… in een verborgen land.