Een postpakketje ophalen en frustratie in China

Soms heb ik van die dagen. Dagen die anders zijn dan de ‘normale’ dagen. Dagen waarom dingen niet gaan zoals ze zouden moeten gaan. Dagen dat ik even helemaal klaar ben met China. Gisteren was zo’n dag en vandaag is zo’n dag. Hoe dat zo kwam lees je in mijn blog van vandaag. Mijn blog over frustratie in China.

Er is een pakketje binnen!

Het begon twee dagen geleden. Ik kreeg een berichtje van mijn contactpersoon van de universiteit. Ze vertelde me dat er een pakje op me lag te wachten op haar kantoor. Ha, fijn! Ik verwachtte namelijk al iets en keek er naar uit. Ik haastte me direct naar haar kantoor alwaar ik snel teleurgesteld werd. Ze had het pakje niet. Ze had enkel een briefje met daarop de mededeling dat het pakje gearriveerd was.

Speuren naar het pakje

Gisteren ging mijn jacht op mijn pakje verder. De dag begon al goed; er was geen water en geen elektriciteit  Niks fijner dan je dag zo te beginnen.

Na mijn lunch had ik zo’n 3 uur voor ik terug moest zijn voor mijn volgende lessen. Tijd genoeg dacht ik. Gewapend met het briefje en een routebeschrijving ging ik op pad, richting postkantoor.
Het postkantoor was niet moeilijk om te vinden, ik dacht dat het gemakkelijk zou gaan. I was wrong. Ik werd meteen het gebouw uitgestuurd en naar het naastliggende gebouw gestuurd. Blijkbaar stond ik toch niet in het postkantoor.
Het andere gebouw was al niet veel beter. Het was dan wel een postkantoor, maar mijn pakje was er niet.

Ik was vastbesloten om te achterhalen waar mijn pakje dan wel was en ik benaderde daarom nog maar weer eens een medewerker. Ik liet haar mijn briefje zien en ze antwoordde simpelweg met ‘nee’. Nee, je pakje is hier niet en nee, ik weet niet waar het is.
Nu was het moment toch wel daar dat ik mijn geduld langzaam maar zeker begon te verliezen. Zeker nadat ik haar vertelde geen Chinees te praten en haar reactie daarop. Ze besloot nog eens te herhalen wat ze zei, maar een beetje harder. Want dat helpt… Uiteindelijk realiseerde ze zich dat ze er zelf niet achter zou komen waar ik heen moest en besloot ze haar collega voor hulp te vragen. Hij wist me het adres van een ander postkantoor te geven, dat werd mijn volgende doel.

Op naar postkantoor #2

Al wachten bij de bushalte realiseerde ik me dat ik mijn laatste muntgeld aan de taxichauffeur had gegeven. Voor het eerst in mijn leven vroeg ik een vreemde om 1 RMB. Ik voelde me erg ongemakkelijk! De bus kwam, stapte na 2 haltes uit en zag het postkantoor!

Het kostte me heel veel moeite om om uit te leggen waarvoor ik kwam en om te begrijpen wat zij me vertelden. Dat lukte niet goed en dat was behoorlijk frustrerend. Bijna tot het punt dat ik niet meer wist hoe ik duidelijk moest maken wat ik wilde. Er werden wat telefoontjes gepleegd en er werd me verzekerd dat men nu zeker wist waar ik heen moest. Ik liet hen het exacte adres opschrijven zodat ik dit aan de taxichauffeur zou kunnen laten zien.

Ik kwam na een korte rit eindelijk bij het juiste postkantoor aan! Ik liet mijn paspoort zien en de vrouw achter de balie dook een klein kamertje in om daar een paar tellen later weer uit tevoorschijn te komen, met een grote, roze doos! Whoohoo!
Het enige wat me nu nog restte was me naar huis haasten. Deze hele tour had me bijna 2 uur gekost!