Onlangs stelde Miguel de vraag op TripBitten: to world trip or not to world trip. In simpel Nederlands vragen we ons dus af of we moeten stoppen met werken, de boel de boel moeten laten en het maar gewoon moeten gaan doen. Op wereldreis gaan. Naar aanleiding van wat reacties op de blog en op social media deel ik vandaag mijn ideeën hierover.
Moet ik op wereldreis gaan?
Een half jaar lesgeven & 3 maanden reizen
Toen ik in 2010 voor het eerst naar China vertrok, ging ik met een ticket ‘Nederland – China – Thailand – Nederland. Het plan was om een semester lang Engels les te gaan geven in China en daarna te gaan reizen. Ik zou China via het zuiden verlaten om naar Vietnam, Cambodja, Laos en Thailand te gaan. Uiteindelijk is dat er niet van gekomen en bleef ik in China. Iets met plannen maken en het leven dat tussendoor komt fietsen 😉
Die reis van 3 maanden is er zoals gezegd nog niet van gekomen, maar dat betekent gelukkig (!) niet dat ik helemaal niet heb gereisd. Inmiddels ben ik al wel in Laos geweest en zelfs al twee keer in Thailand (na vertrek uit NL in 2010).
Op wereldreis gaan
Doordat ik niet voor langere tijd op reis ben geweest begin 2011, is het altijd blijven kriebelen. Ik heb de droom nog steeds om op wereldreis te gaan. Om voor langere tijd op reis te gaan. Ik wil de wereld ontdekken, nieuwe culturen leren kennen, nieuwe smaken proeven en nieuwe mensen leren kennen. Ik wil weten of ik het echt zo leuk ga vinden als dat ik verwacht of dat ik na een maand het liefste weer terug naar huis wil.
Het is geen bevlieging, ik had het immers al voor 2011, 4 jaar geleden gepland. Voor langere tijd op reis, dat is al heel lang een droom van me.
Op Facebook en op het artikel zelf kregen we over het algemeen reacties die zeiden dat we het ‘gewoon’ moeten doen. Want: je leeft in het nu, wat is nou een jaar op een mensenleven, alles komt wel goed, misschien krijg je er spijt van’.
Emotioneel versus Rationeel
De dromer, degene die impulsief kan zijn en zomaar dingen doet. Zaken vaak vanuit een emotioneel standpunt bekijkt. Dat ben ik. Ik zeg: doen! Laten we morgen vertrekken en die wereldreis gaan maken!
De ‘down to earth’, degene die nadenkt over wat voor effect een keuze kan hebben, die zaken vanuit een rationeel perspectief bekijkt is Miguel. Hij denkt meer na over de consequenties van een eventuele beslissing om een wereldreis te gaan maken.
En dat is goed, dat we daarin verschillend en eigenlijk elkaars tegenpolen zijn. Het zorgt er voor dat hij wat minder piekert en dat ik wat minder impulsief overal “ja!” op roep en enthousiast aan begin.
Ga Gewoon!
Een aantal reacties die we kregen kwamen er op neer dat we gewoon moesten gaan, niet te veel na moeten denken over de toekomst en dat ‘het allemaal wel goed komt’. Of misschien krijg je wel spijt als je nu niet gaat…
Logische reacties, maar voor ons ligt het natuurlijk allemaal nét een beetje anders. We wonen nu in China en op het moment dat we werk opzeggen het land verlaten kunnen we niet zo gemakkelijk terug. Hier krijg je namelijk geen onbetaald verlof zoals je in Nederland kunt krijgen bij een werkgever. Een huis kunnen we niet onderverhuren, want de kans is groot dat we niet terugkomen. Dat kan gewoon niet zo makkelijk en we weten ook niet of we het wel zouden willen. 5 jaar in China is gewoon best wel lang en soms zijn we er wel een klein beetje klaar mee.
Dan is er behalve het huis ook nog de poes. Sporty. 2 jaar geleden namen we het besluit haar te adopteren. Het was een weloverwogen keus. Wat heet, ik moest zo’n 60 vragen beantwoorden voordat we groen licht kregen. Ze is een geweldig beestje en ik zou haar niet willen missen. Maar hé, op wereldreis met een kat dat ik niet echt een optie. Haar opgeven en aan anderen geven is ook geen optie. Als we zouden gaan zou ik een oppas zoeken die voor langere tijd voor haar zou willen zorgen (vrijwilligers mogen me mailen op goyvon@gmail.com ;)).
De Verenigde Staten, Nederland of …?
Veel mensen die op wereldreis gaan, komen nadien terug naar het land waar ze vertrokken zijn. Wij waarschijnlijk niet. Ik noemde het net al, maar tegen de tijd dat we eventueel zouden vertrekken wonen we 6 jaar in China en dat is best lang. Het is zelfs enorm lang voor iemand die ooit riep dat ze nooit naar China zou gaan (yep, that’s me!).
Niet terug naar China, maar dan wel heen? Dat is de vraag. In de V.S. zal het niet gemakkelijk worden en ik vraag me af of we allebei makkelijk werk zouden kunnen vinden in Nederland. Een ander land is een optie, maar welk land? Sommige landen hebben heel strenge regels omtrent het meenemen van huisdieren (maanden in quarantaine bijvoorbeeld) en we weten niet of we Sporty dat aan willen doen. Ja, ik zou moet mijn leven niet laten beïnvloeden door haar, maar ik nam ooit de verantwoordelijkheid voor haar te zorgen en die kan ik niet zomaar van me afschuiven.
Terug naar waar we vandaan komen en gemakkelijk een baan vinden zit er voor ons zéér waarschijnlijk niet in en dat maakt het maken van een beslissing ook niet gemakkelijker.
Hoe zit dat dan met werk?
Zelf voel ik geen sterke drang om carrière te maken (zoveel carrière valt er ook niet in het onderwijs te maken, mocht ik daar naar terug gaan), ik maak me dan ook niet al te druk over het vinden van werk en het hebben van een ‘gat’ op mijn C.V. Ik vertrouw er op dat ik altijd wel iets van werk kan vinden.
Miguel heeft de drang om carrière te maken iets meer. Hij voelt meer de behoefte om ‘later’ veilig te stellen en dan met name op financieel vlak. Begrijpelijk, zeker als je het verhaal van zijn ouders kent.
Wat gaat een toekomstige werkgever zeggen wanneer hij dat gat ziet? Of eigenlijk maak ik me om dat antwoord niet zo zeer zorgen. Ik denk meer na over het missen van ontwikkeling, minder geleerd te hebben in dat jaar, dat soort dingen. Dat mijn kansen kleiner zullen zijn op een baan dan de kansen die een ander heeft.
Nadenken
En zo blijf ik aan het nadenken. Proberen we het rationele en emotionele op één lijn te krijgen… Ach, voorlopig gaan we nog niet weg, dus we hebben nog even de tijd voor we een beslissing maken.
Tja die wereldreis he. Ik wilde het vroeger ook altijd, maar het is er nooit van gekomen. En dat is eigenlijk ook wel prima. We hebben inmiddels veel van de wereld gezien dus vaker kleine stukken weg werkt ook. Tuurlijk kan ik af en toe ook wel jaloers zijn op mensen die een jaar lang alles achter zich laten en lekker de hort op gaan maar echt realistisch is het nu niet (meer). Alleen al om de katten! 🙂 Succes met het maken van de beslissing. Blijft lastig he!
Dank voor je uitgebreide reactie Simone. Goed om te horen dat jij er oké mee bent dat je uiteindelijk op wereldreis bent gegaan.
En de katten…. die spelen bij meer mensen een rol, aan de reacties te lezen.
Ik ben het zo niet eens met de stelling dat je een jaar niks leert tijdens een wereldreis! Je leert misschien geen vaardigheden die zijn toegespitst op een bepaalde functie op de werkvloer, maar je traint wel andere kennis en vaardigheden. Relativeren. Omgaan met andere culturen. Plannen (of juist een planning los te laten :)).
Ik ben tijdens een sollicitatie nooit aangesproken op een gat in mijn CV. Soms wel op mijn reizen.
En dan even praktisch: je kan het gat vullen door je blog op je CV te zetten. Al vind ik zelf mijn blog iets te persoonlijk (zelfs de mijne!) om te vermelden.
Best een dilemma he! Ik vind ook dat het “gewoon doen” wat kort door de bocht is, voor sommigen zal het inderdaad eenvoudiger zijn om te vertrekken (geen koophuis, contract dat op z’n einde loopt, geen relatie etc) dan voor anderen. Maar ik geloof wel dat als je het écht wilt, je inderdaad serieus alle opties (en alle pro’s/con’s) moet overwegen. En dan vooral ook gelukkig zijn met de keuze die je maakt.
Misschien kan je, na alle pro/con’s opgelijst te hebben, gewoon een muntje opgooien. Als het muntje dan landt, ga je ofwel een YES ofwel een “oh nee” gevoel krijgen. Weet je direct wat het nu echt is dat je wilt 😉
Precies Lotte! Op Facebook kreeg ik dus zo’n reactie, en mijn gedachte was meteen dat die persoon mijn dilemma niet begrepen had.
Het trucje met het muntje ken ik, die raad ik mensen ook zelf wel eens aan om te doen. 🙂
Ooh ik snap je hersenspinsels… het is ook niet niks zo’n wereldreis. Wel heel gaaf! Ik vind ‘t super stoer als ik dat bij andere lees, lijkt me geweldig. Maar ik kies toch om 1 of 2 keer per jaar een land te bezoeken en weer veilig in m’n fijne huisje terug te keren. Maar ik hoop dat het jullie gaat lukken! We gaan het tzt wel lezen. 🙂
Ik zou er niks zinnigs over kunnen zeggen, wat je nou wel of niet moet doen. Je hebt natuurlijk altijd voordelen en nadelen. En dat blijft ook….over een jaar of 5 jaar zijn die er nog. Dus wat dat betreft kom je er niet uit (denk ik) Het is een kwestie van knopen doorhakken op een gegeven moment. Toch?
Het is natuurlijk wel zo: je leeft maar 1 keer 🙂
Dat is het inderdaad; knopen doorhakken. Maar die voor en tegens tegen elkaar afwegen, dát is zo lastig…
Ik ben nul komma nul een globetrotter dus ik kan je niet adviseren. Ik moet er niet aan denken…
Wat ik zelf wél zou doen, als ik jullie was met jullie leeftijd en nog geen “echte” verplichtingen (zoals een kind of een hypotheek) > volg je hart. Bezwaren zullen er altijd zijn.
Voor je het weet ben je een oud hek, net als ik 😉 en worden sommige/veel beslissingen gedomineerd door de ratio.
Waar ik zelf ook erg mee zit, is mijn kat. Ik heb geen kat om deze weer weg te doen omdat ik wil reizen, dat doe je met kinderen ook niet. Zelf heb ik besloten om dus eerst 2 maanden te gaan, mijn woning onder te verhuren en daarbij dus iemand te zoeken die echt goed voor mijn kat kan zorgen. Even kijken hoe dit gaat. Omdat ik een koophuis heb, gaat het in die zin wat makkelijker. Een woning kan overigens altijd onderverhuurd worden, ik weet dat sommige mensen met een huurhuis het ook doen. De kat zelf is gewoon een groter issue, het is een levend iets waar je verantwoordelijk voor bent en waar je van houdt en wilt er goed voor zorgen.
En besluit anders om wel even terug te komen. Tijdens je reis kom je er vast wel achter wat je wilt en waar je hierna wilt gaan wonen. Je woning is dan alvast een zorg minder. Eventueel iemand via house sitting regelen die op je woning en je kat willen passen.
Maar goed, het is vaak makkelijker gezegd dan gedaan. Zelf maak ik mij ook nooit zo druk over werk/carrière, meer over mijn kat. En je wilt gewoon toch ergens de zekerheid dat als je terugkomt van reizen, dat je iets hebt.
Succes alvast!
Hoi Diana,
Bedankt voor je reactie en welkom hier!
Verrassend dat je zegt dat het met een koophuis wat makkelijker is. Laat je het nu onbewoond, nu je twee maanden weg bent? Want als je langer gaat is dat wel een stuk lastiger denk ik, belastingtechnisch gezien.
House sitting is misschien nog wel iets om ons in te verdiepen en te kijken of dat hier ook zou kunnen.
Ik verhuur het laatste half jaar een kamer zodat ik meer kan sparen voor mijn reizen. Dat ga ik dus ook die 2 maanden doen. Het is dat ik een kat heb, anders had ik de ruimte waar ik woon, ook nog onder kunnen verhuren. Belastingtechnisch mag je trouwens tot 5000 euro per jaar onderhuren. Daarboven moet je het opgeven/betalen.
Ik ken mensen die zelf huren en dan nog eens onderhuren, maar dat is natuurlijk niet helemaal legaal. In die zin kun je dus met een koophuis net iets meer.
Hoi Yvon, het blijft een lastige keuze voor jullie! Bij ieder ander zou ik zeggen: neem gewoon het besluit om te gaan en zorg vervolgens dat je een oplossing vindt voor alle praktische bezwaren. Dat klinkt heel simpel, maar zo hebben we het zelf ook al twee keer gedaan. Maar bij jullie is het een ander verhaal, omdat jullie met de vraag zitten waar je na die reis naartoe wilt. Dat is nu eenmaal een enorme beslissing en je wilt een goede keuze maken. Maar toch: als jullie eenmaal zeker weten dat je niet meer in China wilt wonen, zou ik die reis gewoon gaan maken. Een oppasadres vinden voor Sporty lukt vast wel en ik weet zeker dat jullie na de reis in een ander land (Noorwegen ofzo?) weer een prima leven met leuke baan kunnen opbouwen. Na China is alles een eitje 😉 Je wilt al zolang zo’n reis maken en echt: je krijgt er 100% zeker geen spijt van. Ik spreek uit ervaring 😉 Maar ik snap heel goed dat het lastig is, dus ik kan jullie alleen maar veel succes wensen met het nemen van de beslissing!
Bedankt voor je uitgebreide reactie Karlijn!
Die ‘wat na de reis’ maakt het heel veel lastiger ja, anders hadden we het echt wel geweten!
Denk dat we hier in China dan een oppas zouden vinden, zodat ze maar één keer verhuisd hoeft te worden, wel zo prettig voor haar.
En bang spijt te krijgen het gedaan te hebben krijg ik niet. Eerder spijt wanneer ik het niet ooit eens doe.
Niemand kan deze beslissing voor jullie maken denk ik en vind ook helemaal dat jullie die keuze samen moeten maken en niet door anderen moet laten leiden. Voor de ene is het inderdaad een stuk gemakkelijker dan voor de ander. Ik studeer straks af, heb een huurhuisje en de baangarantie is redelijk hoog in mijn vakgebied. Ik kom dus wel snel aan de bak. Maar wat als dat niet zo is en je dus redelijk door je spaargeld zit?! Lastig dit hoor!
Bedankt voor je reactie Mellisa!
Wij zijn inderdaad de enigen die een besluit kunnen maken, dat klopt helemaal. Het is soms alleen wel fijn om van buitenstaanders ideeën / meningen te horen omdat dat andere perspectieven kan bieden.
Wat leuk dat je jullie vragen en bedenkingen met ons deelt! Eigenlijk gaat het niet alleen maar om de wereldreis, want als jullie zeker zouden zijn van een woonplaats en baan zouden jullie nu gaan. Het is eigenlijk meer de vraag: wat gaan we vanaf nu de rest van ons leven (of eigenlijk beter: de komende vijf jaar 😉 ) doen? En de onzekerheden die daarbij bovenkomen. Volgens mij als je de vraag beantwoord wáár jullie willen wonen en wat voor werk jullie daarbij in gedachten hebben, dan wordt de keuze al veel makkelijker. Ik heb de afgelopen jaren vooral geleerd dat alles gewoon altijd weer goed komt. Waar je ook bent. Jullie kunnen volgens mij dus beter je hart volgen en doen wat jullie altijd al graag willen en daarna verder zien. Ook als jullie niet op wereldreis gaan en naar … verhuizen, zijn jullie ook niet zeker van een baan en alles. Niets is namelijk zeker in het leven. En wie weet: komt er op die wereldreis wel ergens wat op jullie pad wat het helemaal is. Het is beter om na de wereldreis wat harder te werken om alles weer op de rit te krijgen, dan over twintig jaar spijt te hebben dat jullie het niet hebben gedaan. Zoek vooral van tevoren alles goed uit, dus woonplaats voor Sporty (tijdelijk) en dergelijke. En dan zou ik zeggen: kom vooral gezellig bij ons langs in Colombia! Jullie zijn van harte welkom! 😀
Bedankt voor je uitgebreide reactie Sabine!
Die vraag is zo moeilijk te beantwoorden. En niet alleen moeilijk, het beangstigt mij ook wel een beetje hoor. Wil ik nu al de rest van mijn leven vastleggen? Voor m’n gevoel ben ik daar nog te jong voor!
En dat niets zeker is, is helemaal waar!
Hoi, moeilijk moeilijk. Ik heb nooit de keus gehad….. kids tijdens studie, en bedrijf opgezet en kan wel lang weg (kan ook werken vanaf een strand :-), maarja niet met de kids. Misschien later over wat jaren. als ze het huis uit zijn. klein kantoor in Nederland en ga ik ergens relaxen op strand.
Maar goed, wil je blijven in China? zo ja, dan is de keus makkelijk: korte trips. Als je niet in China wilt blijven en je wilt een jaar, dan het doen als je toch uit china weggaat. Maakt het minder uit omdat je toch al werk moet gaan zoeken elders.
suc6
Moeilijke beslissing ja! Ik denk dat je inderdaad vooral moet loslaten dat je nu al plannen wilt maken voor later. Vastigheid is lastig in deze tijden. Jullie vinden wel weer een plekje waar je neer kunt strijken, mocht je beslissen op wereldreis te kunnen gaan. Hallo, als je dat al 6 jaar in China kan, dan kunnen jullie samen wel weer iets vinden. En onderweg kun je ook werken! Wie weet kom je wel weer een andere droomplek tegen waar jullie blijven steken..
Leuk om zulke verschillende ideeën te lezen! Las ik net nog dat we zouden moeten bedenken wat we willen gaan doen, jij schrijft juist beter niet zulke lange termijn doelen te maken. 🙂
Moeilijk lijkt me. Ik kan je niet adviseren verder dan ‘volg je hart’, maar jullie beider harten moeten dan wel in hetzelfde ritme kloppen lijkt me. Mooie blog trouwens ook van Miquel. Al haal ik daar juist zonder meer uit dat hij gewoon ook die wereldreis wil gaan maken.
Super herkenbaar, Yvon! Ondanks dat mijn situatie ‘makkelijker’ is in die zin dan de jouwe. Maar wij zouden ook ons huis op moeten geven omdat we het niet mogen onderverhuren en ook wij hebben een huisdier (hond) die ik eigenlijk niet achter wil laten. Dat gat op het cv zou me ook niets uitmaken, maar eerder genoemde maakt dat ik mezelf volledig in je verhaal herken. Lastig!
Fijn dat er gelijkgestemden zijn en je het probleem herkent. Of wat heet, het is toch eigenlijk gewoon een luxeprobleem.
Als jullie echt een klaar zijn om China te verlaten zou ik absoluut eerst langer op reis gaan. Als je eenmaal ergens anders woont wordt het ook niet makkelijker. Ik ben nog steeds superblij met de wereldreis die wij hebben gemaakt en langere tijd reizen is echt wel anders dan telkens korte stukjes. Je komt op een manier los van alles die nergens mee te vergelijken is. En ja die kat, lastig maar ook daarvoor komt wel een oplossing.
Ik zou me zeker niet druk maken over een “gat” op je cv. Juist veel mensen zien het maken van een (wereld)reis als een goede ontwikkeling van jezelf; andere culturen die je leert kennen, mensenkennis die je opdoet etc. Het is niet voor niets dat werkgevers vaak heel enthousiast zijn als mensen een (half) jaar na hun studie gereisd hebben. En voor jullie lieve poes vinden jullie vast een tijdelijk opvangadresje 🙂
Ik zeg toch, doen ! En als er voor jou die carrière niet zo nodig hoeft kun je naar de VS toch ? En als je de kans nu hebt. je hebt al zoveel onderwijs ervaring .. jij vindt absoluut een baan.
Dank je voor je motiverende woorden!
Hallo Yvon,
Ik ben benieuwd hoe jullie er nu over denken? Al een knoop doorgehakt? Of nog steeds aan het twijfelen?
Veel groetjes,
Chantal
Ja die twijfels… die kan ik me goed voorstellen, zeker nu het al een aantal jaren lastig is om een leuke baan te vinden, ook in het onderwijs. Zeg dit mede uit ervaring. Toen wij in 2007 vertrokken had ik nooit ingeschat dat er bij thuiskomst zo weinig werk zou zijn. Aan de andere kant.. ook dat is weer goedgekomen. Dat gat in je cv kun je op zich redelijk eenvoudig oplossen. Je laat de laatste baan een paar maandjes langer “doorlopen” of zet medio 2015 neer. Je doet onderweg wat vrijwilligerswerk, wat je door het een beetje op te poetsen als internationale ervaring op je cv kunt zetten en mocht het in de toekomst nodig zijn laat je de daaropvolgende baan even een paar maandjes eerder beginnen, of zet medio 2016 neer, niemand dat ooit opvalt of nog weet. Dit is trouwens “creativiteit” die Azië me heeft bijgebracht, hoezo niks leren op wereldreis. 🙂