We worden er in de online wereld continue aan blootgesteld. Mooie plaatjes van een perfect opgemaakt bord met eten, een schitterende lach op de zoveelste selfie en beroemde bezienswaardigheden die verlaten lijken te zijn, maar waarvan we allemaal weten dat er behalve de fotograaf nog tientallen mensen waren en diezelfde foto maakten. We laten allemaal graag het ogenschijnlijk perfecte leven zien.
Ik ben schuldig
Ik ben de eerste om te bekennen dat ik er aan meedoe. Op mijn blog plaats ik de mooiste foto’s die ik tijdens een reis heb gemaakt, simpelweg vanwege het feit dat ik daarmee anderen hoop te inspireren. Wanneer ik een foto voor Instagram maak bewerk ik deze eigenlijk altijd voor ik hem plaats. En die ruzie die ik met Miguel had in Japan had, daar lees je hier (natuurlijk) ook niets over.
Het Ogenschijnlijk Perfecte Leven
Als bloggers (daar wil ik het in deze blog even specifiek over hebben) lijken we massaal het perfecte leven te willen creëren. Voor onze lezers, voor onszelf en eventueel voor opdrachtgevers, mocht je die hebben. Waarom doen we dat? Waarom vertellen we alleen de mooiste verhalen? Niemand wil alleen maar inspireren tot reizen. Als schrijver wil je gehoord worden, wil je gelezen worden.
Willen we ons meten met anderen wanneer we de ene mooie foto na de andere plaatsen? Willen we laten zien hoe goed we het hebben? Jij een beetje meer dan ik? Ik weet oprecht niet waar de drang om zo veel te delen en alles zo mooi te maken vandaan komt. Hoe komt het dat we samen, met elkaar zo’n wereld hebben gecreëerd?
Onlangs kwam ik de foto’s van Chompoo Baritone tegen. Foto’s waarop je het deel van de foto ziet dát niet in het Insta-vierkantje is beland. En dan blijkt al snel dat de werkelijkheid een stuk minder perfect is dan de foto doet vermoeden. Fascinerend!
Is bloggen wel echt?
Is het huidige bloggen nog wel echt? Laten we wel altijd de waarheid zien of elimineren we bepaalde aspecten uit die wereld?
Waar ik over schrijf, daar lees ik over. Ik lees dus veel reisblogs en het valt me op dat er vaak een heel mooie wereld geschetst wordt. Een wereld met prachtige plaatjes (waarop je, als je goed kijkt, unicorns kunt zien) en mooie verhalen. Bijna nooit lees ik verhalen over hoe verschrikkelijk was om 12 uur in een overvolle trein te zitten, over hoe beroerd iemand zich voelde nadat ze voedselvergiftiging had opgelopen of over hoe een bestemming eigenlijk best wel tegenviel.
De waarheid en werkelijkheid die we als lezers voorgeschoteld krijgen (en als blogger voorschotelen) zijn zoals gezegd niet altijd de échte werkelijkheid (zo is het ook met de media). Zeker de reisbloggers die hun inkomen verdienen met bloggen blijken niet altijd zo veel te reizen als ze pretenderen te doen. Althans, dat is wat ik bij Wandering Earl las. Hij schreef onlangs een blog over bloggen waarin hij vertelde dat hij niet kon geloven dat een bepaalde blogger al tijden in een klein appartement woont en eigenlijk niets doet dat ook maar als ‘reizen’ omschreven kan worden.
The reason I’m writing this post is because this morning I heard about yet another
travel blogger who is living a life that is so drastically different than the dream life they describe on their blog.
Wandering Earl
Het droomleven
Veel reisbloggers lijken het droomleven te beschrijven op hun blog (dat lees je ook in bovenstaande quote) en laten daarmee hun volgers al dan niet bewust zien wat voor ‘geweldig leven’ ze hebben. Een ‘geweldig leven’ dat anderen ook willen hebben. Dat wij als lezers ogenschijnlijk ook relatief makkelijk kunnen krijgen. Zelfs met weinig geld! We kunnen allemaal op wereldreis als we dat willen en die reis zal geweldig zijn.
Wat je vaak niet ziet van de mensen die van hun blog leven is hóe hard het werken is, dat ze altijd op zoek zijn naar de beste WIFI-spot, dat ze strakke deadlines hebben omdat ze een opdracht hebben binnengehaald.
Onlangs ging deze blogpost van het koppel met de blog ‘How Far From Home’ viraal. De schrijvers vertelden dat ze zich hadden gerealiseerd hoe prachtig hun leven er uitzag terwijl ze door hun eigen Instagramfeed scrollden. En dat die prachtige beelden niet de hele waarheid vertellen. Dat er een leven is waarin ze poep scheppen en wc’s schrobben.
Waarom schrijven mensen die soort artikelen niet vaker?
Mijn verwachting is namelijk dat veel jonge mensen (net klaar met de middelbare school / net afgestudeerd) zich laten motiveren door de mooie verhalen, maar zich, eenmaal op reis, realiseren dat reizen niet alleen maar mooi & geweldig is. Maar ook moeilijk, confronterend en soms eenzaam. Zou je je lezers daar niet voor willen waarschuwen? Het gaat ongetwijfeld bij je terugkomen wanneer je het paradijs belooft en dat paradijs ter plekke toch niet zo mooi blijkt te zijn als de reiziger / lezer had verwacht.
Natuurlijk snap ik waarom we ons presenteren zoals we doen. We willen positief in het leven staan, als je met opdrachtgevers werkt kun je het niet maken om je te veel negatief over een bestemming uit te laten en het oog wil ook wat.
Maar wat het oog ziet en wat de hersenen (on)bewust weten, daar zit een groot verschil tussen. Het is het ogenschijnlijke perfecte leven.
Wat een fijn artikel, en ik ben het er helemaal mee eens! En helaas doet iedereen het, ook ik deels.
Nu reis ik wel zo veel, zo is het nu eenmaal (Instagram is altijd live) maar ook dit is gewoon pittig. Ik ben echt oververmoeid, kapot, leef uit m’n koffer en ben gewoon MOE. Op Instagram laat ik dit niet altijd zien inderdaad, maar ik ben ook een sucker voor mooie plaatjes. Nu schrijf ik wel eerlijk over bestemmingen, maar vaak zijn het toch echt prachtige reizen en dat deel ik dan ook heel graag om anderen te inspireren. Dat ik dat om 02:00 ‘s nachts vanuit een hotelkamer doe ziet niemand. Op mijn blog schrijf ik wel degelijk artikelen die opdrecht uit mijn hart komen en ook de negatieve kanten laten zien (wat ik zo vreselijk vind aan de blogwereld, over mijn moeder, over hoe het echt gaat) maar dat doe ik eigenlijk te weinig. Tijd om weer in de pen te klimmen (wat een oldschool uitspraak!) en weer een story from the heart te schrijven. Ik ben namelijk echt een beetje op en (nog steeds) een beetje klaar met deze wereld.
Iedereen doet het inderdaad, tot op zekere hoogte. En we weten het ook allemaal van elkaar 😉
Als je zo ‘op’ en moe bent, is het dan niet verstandiger wat rustiger aan te doen en soms ook ‘nee’ te zeggen? Of sommige delen in je leven te veranderen / uit je leven te schrappen?
En schrijven van een artikel om 02:00 in je hotelkamer is denk ik wel een belangrijk onderdeel van je werk. Je schrijft er niet over, waardoor het er voor veel mensen waarschijnlijk niet is… Aan de andere kant snap ik ook heel goed dat je het niet benoemt; je wilt niet als een zeur overkomen.
Ik zeg echt super vaak nee, haha. Het is deze maanden wat drukker omdat ik ook op reis moest voor mijn vriends bedrijf en nog betaalde opdrachten had in het buitenland. Maar het is ook mijn gezondheid, mijn nieuwe opdrachtgever, etc. Passen en meten. Komt wel goed hoor. Het enige dat ik uit m’n leven wil schrappen zijn de eeuwige discussies met bedrijven (en bloggers onder elkaar) haha. Dat hoort er helaas ook bij. Ik maak me soms zo druk over vanalles en dat kost veel energie. Yes, hoort erbij. Maakt niet uit, ik geniet hier 100% van en prijs mezelf ontzettend gelukkig dat ik kan reizen voor m’n werk dat eigenlijk m’n passie is! 🙂
Brrr, wat heb ik een enge foto!
Zo, dat is beter. /spam
Fijn artikel Yvon! Helemaal met je eens; ik vind het soms heerlijk verfrissend om eens te lezen over een bestemming die echt tegenviel, of over wat voor kutdag (pardon my french) iemand heeft gehad. Dat maakt die persoon ook meteen echter/persoonlijker. Immers, we weten allemaal dat niemand een perfect leven heeft.
Dank je Eva! En nee, dat perfecte leven bestaat idd niet.
Om die reden zijn mijn blogs eigenlijk nooit zoetsappig en durf ik heel goed te schrijven over zaken die tegenvallen en zet ik mezelf ook heel makkelijk te kakken.
Jij bent daar wel een unicum in hoor! Ik houd er van 🙂
Maar denk wel dat het een stuk makkelijker is om dat te doen wanneer je relatief anoniem schrijft.
Moet trouwens wel zeggen dat ik ook echt SUPER vaak gefrustreerd ben over (PR)-bedrijven en reisorganisaties, maar me daar niet over uit ga wijden online. Al kost het me wel eens moeite. Nu ook weer, vliegtijden. dagen EN bestemming veranderd een DAG voor vertrek waardoor we 1000+ km in 2,5 dag moeten gaan rijden. Ik denk dat dit de eerste keer gaat worden dat ik iets ga cancelen. Ben zo boos.
Goed geschreven en goed verwoord. Ik schrijf dan wel geen reisblog (dat middelbare scholieren inspireert) maar ik vertel wel over mijn reizen. Soms enthousiast, soms verzuchtend. Ik schrijf niet (zelden) over vervelende prive / familie zaken want dat maakt meelezende bekenden mogelijk ongerust. En dat is onhandig omdat we fysiek vaak heel ver van elkaar verwijderd zijn.
Dankjewel Koen voor je compliment én bijdrage. Begrijpelijk dat je bekenden niet ongerust wilt maken, dat zou ik ook niet willen doen. En wanneer ik iets persoonlijkers plaats, dan zorg ik er voor dat ik het eerst met anderen heb gedeeld zodat het niet als een verrassing komt.
Goed artikel! Hier irriteer ik me ook altijd aan, en ik ben blij om te zeggen dat ik er eigenlijk niet zo aan meedoe. Als ik positief schrijf over een bestemming, dan vond ik die ook echt tof. Maar ik deel net zo vaak dingen die er misgingen (zoals in mijn meest recente Bosnië-artikel) of dingen die ik gewoon niet leuk vond. Dat hoor ik gelukkig ook wel van mijn lezers. In reviews, reisartikelen, en social media probeer ik altijd zelfspot te hebben, en eerlijk te zijn over mijn ervaringen. Instagram is een lichte uitzondering omdat ik het leuk vind om daar mijn mooiste foto’s te delen, maar ook daar probeer ik mezelf af en toe in de zeik te nemen. Ik heb niets met bloggers die ‘nep’ zijn, en zichzelf ophemelen, maar dat probeer ik zelf als inspiratie te gebruiken om het anders te doen 🙂
Ik vind jou overigens altijd heel eerlijk over je leven!
Blij om te horen dat ik eerlijk overkom Milou! Denk dat dat mede komt door mijn Groningse nuchterheid en opvoeding 🙂
Denk dat wat jij doet (en ik zelf ook probeer), een goede manier is; de balans proberen te houden tussen positieve berichten en de drama’s of wat meer kritische blogs.
En zelfspot houd ik van, vind het zelf alleen lastig dat op papier te krijgen!
Mede-Groninger hier, haha!
Ha Yvon, leuk om te lezen. Maar we weten het allemaal wel toch? Mijn lezers (geen 18-jarigen meer) trappen daar echt niet in. Die weten wel dat alles een andere kant heeft of dat alles niet altijd zo geweldig is. En die kanten benoem ik ook vaak. Ik schreef vandaag nog op Facebook hoe ik me voelde toen ik (bijna 20 jaar geleden, o help!) in mijn eentje naar Barcelona was vertrokken om daar onderzoek te gaan doen, en ook in mijn bestgelezen blogs stip ik aan wat minder was: van Laos liet ik een andere kant zien en over een mooi plekje in Italië waar ik verbleef schreef ik dat het eten een beetje tegenviel: ‘Van de pasta, maar ook van de pesce San Pietro had ik meer verwacht. De tweede avond wordt dat echter goedgemaakt met grote garnalen. Mmm, daar hou ik van!’ Mijn blog over een bekende badplaats begon ik zelfs met ‘Daar hoef ik echt niet naartoe. Grote kans dat jij er ook zo over denkt.’ En over nog een bekende badplaats schreef ik ook eerlijk. Dat in je eentje op vakantie gaan met kinderen (naar Egypte of Turkije bijv) niet echt handig is (maar wel leuk!) vertel ik ook. En dat ik van kamperen in de blubber de lol niet in zie zeg ik ook gewoon. Het gaat er alleen om waar je daarna mee komt. Als dat overtuigend genoeg is gaan ze toch wel, én worden ze ondertussen niet voor de gek gehouden.
Spijker op z’n kop! Zowel in het eerste deel als waar je mee afsluit.
Mijn lezers zijn ook geen 18 meer en daarin zit denk ik wel een groot verschil. Een jongere doelgroep houdt denk ik van mooier en wil alleen maar de positieve kanten horen. Wanneer je wat ouder bent weet je dat er altijd een andere kant zit aan dat mooie verhaal.
En zolang je die beiden benoemt (zoals je zegt dat jij doet) denk ik dat je open genoeg bent en je lezers de kans biedt een eigen mening te vormen en op basis daarvan te beslissen of een bestemming wel of niet iets voor ze is.
Ik denk dat de meeste reisbloggers toch echt foto’s posten om te laten zien hoe mooi de wereld is, en niet hoe geweldig hun leven is. Die zullen er vast ook bij zijn, maar die zullen zichzelf dan toch een keer tegenkomen of door de mand vallen. Als ik ‘s avonds laat als de kinderen eindelijk in bed liggen m’n trolley heb ingepakt, vervolgens nog de halve nacht heb doorgewerkt om iets af te krijgen, ‘s ochtends met het zweet op mijn rug nog 2 kinderen in de regen op de fiets naar school heb gebracht met tassen vol kleren voor de dagen erna bij hun vader, me rot heb geraced om op tijd met het ov op de airport te zijn, dan duurt het even voordat ik besef hoe geweldig mijn leven ook al weer is. Pas in het vliegtuig kom ik dan een beetje bij en denk: wauw, ik ga gewoon wéér weg! Als ik op de bestemming dan iets post, dan willen mensen niet horen hoe zwaar het is, nee, want je bent toch ‘weer lekker een reisje aan het maken’? Zo zien vrienden, kennissen en buitenstanders het nog vaak. Vertel je hoe zwaar het soms is, hoeveel uren je eigenlijk maakt of hoe je bergen hebt moeten verzetten om het allemaal voorelkaar te krijgen, dan ‘zeur’ je, want ‘je gaat toch lekker naar zo’n bestemming’? Natuurlijk, dat is ook geweldig! Ik zou niks anders willen, maar mijn leven is verre van perfect. Wie mij volgt denkt dat volgens mij ook niet. Toch?
Neemt niet weg dat ik wel graag de mooiste foto’s plaats, omdat ik heel veel plekken ook écht heel mooi vind en mensen écht wil laten zien hoe bijzonder iets is. Ik zie op instagram juist ook graag foto’s van mooie bestemmingen en geen ‘achter de schermen’-foto’s, hoe grappig soms ook, zoals het voorbeeld van de laptop op het bed in de rommelige kamer. (In mijn huis zou je ook echt geen foto moeten maken, haha. Hoewel er best een paar hoekjes zijn die perfect lijken. ;-)) Ik plaats daar zelf ook graag alleen wat mooi was. En dat was het dan ook echt. Ondanks dat er inderdaad wel eens hordes toeristen achter me stonden (zoals in Oia). 😉
Goed stuk zeg! Ik geloof het ook niet altijd als ik alleen maar perfecte dingen voorbij zie komen. Het kán gewoon niet waar zijn dat een leven zo veel perfecter is dan een ander leven. Ik zit eens even te denken hoe ik hier eigenlijk zelf mee omga. Soms maak ik iets een beetje mooier, maar volgens mij schrijf ik ook wel gewoon zoals het is. Al blog ik soms ook wel over zaken die minder mooi of positief zijn. Foto´s bewerk ik trouwens niet. Alle foto´s op mijn blog komen regelrecht van de camera (ik verklein ze alleen). Mijn blog is trouwens geen reisblog, al gaat er wel regelmatig een artikel over reizen. Ik heb ook geen opdrachtgevers ofzo. Ik ben het met je eens dat het dan misschien anders is. Leuke discussie dit trouwens! 😀
Hier worden foto’s ook bijna niet bewerkt. Een heel klein beetje maar. Op instagram bewerk ik ze meer, haha.
En blij dat je het een leuke discussie vindt. Ik vind dit soort onderwerpen zelf interessant om over na te denken en het is dan extra leuk als mijn lezers dat ook vinden 🙂
Ik houd daar niet van, alles mooier voorspiegelen dan het is. Maar het is wel een trend, die begon in tijdschriften en op tv, sommige mensen denken altijd de schone schijn in hun leven op te moeten houden, ook buiten hun blog… En inderdaad wordt het bloiggen er niet beter van als er geld verdient moet worden. Veel reclame, onechte enthusiaste verhalen over artikelen waar men niet in geinteresseerd is omdat er nu eenmaal een bon van 25 euro tegenover staat?
Je kunt veel van mijn blogs zeggen, maar ik doe daar niet aan mee. Integendeel, zin in wat klein leedvermaak, kom vooral eens lezen en weet dat het bij iedereen wel eens tegenzit 🙂
Je hebt me wel weer geinspireerd. Ga daar binnenkort eens wat over schrijven.
Dat dus: het niet-oprechte enthousiasme omdat er ‘iets’ tegenover staat. Enerzijds begrijp ik wel waar het vandaan komt. Je hebt toch een verantwoordelijkheid naar een opdrachtgever toe en als jij positief bent heeft dat in de toekomst wellicht weer positieve gevolgen voor jezelf (meer uitnodigingen). Maar je zult dan ook snel genoeg door de mand vallen bij je lezers…
Ben heel benieuwd naar jouw blog!
Interessant onderwerp. Soms is het echt wel lastig om daar zelf niet in mee te gaan. Want de minder leuke dingen vergeet je toch altijd snel. Soms schrijf ik wel over de negatieve kant hoor zoals “5 horror verhalen over reizen met een baby” of “verwen ik mijn kind door zo vaak op vakantie te gaan”. Aan de andere kant is iedereens leven op vakantie mooier dan thuis en wij hebben de luxe dat we heel veel over vakantie mogen schrijven. En wat is het “echt leven”.. er zijn ook genoeg boeken die je zeggen dat als je het maar denkt het dan uitkomt. Hebben wij dan een “nep” beeld gecreëerd of was dat er vroeger ook al. Ik ken ook de verhalen van opa’s en oma’s, in je mooie outfit goede sier maken in de kerk maar geen brood om te eten. Dus je perfecter voordoen dan je bent is volgens mij van alle tijden.
Ik ben wel van mening dat er binnen het nederlandse bloggen een cultuurtje is waarbij alles een “verrassende bestemming” is of een onontdekte hotspot, na elke reis zijn we weer verliefd op onze laatste bestemming. Liefst nog met een mooie zonnige filter erover en natuurlijk een leuk jurkje. Als je niet echt zo’n ultrablije kip bent die echt altijd overal mega enthousiast over is dan is dat alleen niet vol te houden. Mensen prikken daar wel doorheen. Er zijn niet voor niks veel bloggers die enthousiast beginnen en waar je na 2 jaar niks meer van leest.
@Laura, ik dacht eindelijk krijgen we te zien hoe je er echt uit ziet.. Toch wel heel anders zo met dat groene hoofd 😉
Het is ook lastig om er niet in mee te gaan! Dat maakt het voor mij zo tricky en lastig balanceren op het randje van echtheid en mooiheid.
Ben het met je eens dat vroeger zaken ook mooier leken dan ze soms waren, dus in die zin is het van alle tijden. Ik denk echter wel dat er door internet en social media een verschuiving is geweest.
Zelf weet ik niet zo goed of dat cultuurtje die je beschrijft er echt is. Er zijn zeker een aantal plekken online waar ik dat zie en waar bijna alles ‘fijn’ is, maar of het een algehele trend is… En als je daar zo doorheen prikt, dan is het toch niet zo erg? Dan komen de bloggers er vanzelf wel achter dat het niet werkt.
Heerlijk sterk stuk! Die foto’s zetten mij ook aan het denken, haha. Door dit soort artikelen word je wel weer even bewust van zelfacceptatie (of juist afwijzing) en hoe belangrijk het is om nog steeds mens en kwetsbaar te kunnen zijn.
Thanks Debby!
Die acceptatie en afwijzing inderdaad… hoe sterk zijn we om te doen wat we écht willen en te zijn wie we écht zijn? En in welke mate laten we ons beïnvloeden door anderen / de maatschappij?
Ik heb veel mar geen droom leven. Ik maak veel foto’s en de mislukte verwijder ik. En ik zoek altijd de mooiste uit. Nooit foto’s van mezelf, vind mezelf echt lelijk en dik dus nee, geen foto
Maar wel over mijn leven en dat maak ik niet mooier
gr ELise
Petje af! Heel goed geschreven. Toevallig heb ik de laatste tijd ook steeds meer van dit soort overpeinzingen. Dat is eigenlijk ook de reden dat ik afgehaakt ben met het volgen van de grote beautyblogs. Het voelt ondertussen vaak zo fake, té mooi, té gepolijst. Ik moet zeggen dat ik het met reisblogs wel wat minder storend vind aangezien ik ook enorm kan genieten van de mooie plaatjes. Ik probeer op Reisgenie in ieder geval regelmatig een verhaal te vertellen waarin ook de scherpe kantjes van het reizen naar voren komen. Zo blijft er een balans bestaan.
*bloos* Dank je Kim!
Same here! Ik volgde er maar 2 (beautyblogs), maar het is allemaal té mooi. Het verliest de echtheid, en dat vind ik jammer.
Die balans is denk ik erg belangrijk, goed dat je daar rekening mee probeert te houden en ook de wat minder mooie verhalen vertelt. Probeer ik hier ook te doen.
Ik denk dat ik vrij eerlijk blog. Al blog ik niet over alles. Vind het eerlijk gezegd veel enger dat de ‘echte’ media het nieuws zo kleuren. Dát vind ik verschrikkelijk.
Dat doe je! Vind je altijd open over hetgeen waarover je schrijft. En dat je niet over alles blogt is logisch. Dat doe ik ook niet.
En de media die alles voor ons inkleurt is inderdaad eng. Men wil dat de bevolking een bepaald idee krijgt van zaken en dat kan heel goed via de media. Het erge daaraan is nog wel dat veel mensen alles klakkeloos voor waar aannemen. Het eerste wat me daarbij te binnen schiet is het kunstproject dat vorig jaar viraal ging en waarbij een jongetje zogenaamd tussen de graven van zijn ouders lag. Framing is een ernstige zaak.
Haha @Tikva, vind je me zo’n groen monster? 🙁 Haha. En eens. Al voel ik me bijna aangesproken door je laatste stukje (ik hou van jurkjes en word ook gewoon vaak enthousiast en gelukkig van mooie reizen) maar gelukkig hou ik het al 10 jaar vol, haha. En deel ik ook het zwartste zwart.
Mooi verwoord. Het is een onderwerp dat steeds vaker voorbij komt. Ik ben het met Denise eens dat veel bloggers niet hun perfecte leven willen laten zien, maar willen laten zien hoe mooi de wereld is. Ik ben daar ook schuldig aan. Al gaan mijn onderwerpen ook heel vaak over hoe mooi Nederland is. Ik ben misschien geen typische reisblogger maar ik vindt wel dat je altijd kritisch moet kijken wat je van je onderwerp nu vindt. Als je daar niet eerlijk over bent dan weten je lezers dat meteen en haken ze af. Als ik over een onderwerp enthousiast ben dan kun je dat eruit opmaken, mocht ik het minder vinden dan zeg ik dat ook. Hoewel ik tot nu toe nog geen blog heb gemaakt over iets wat ik helemaal verschrikkelijk vindt. Misschien een leuk blogidee voor later. Ik geef wel meestal in mijn blog aan wat ik van een evenement, reis of gebouw minder vindt. Dat moet kunnen en ik merk dat mijn lezers dat waarderen. Je eigen mening is wat telt. Misschien is het grootste probleem dat je meestal zelf je onderwerpen uitzoekt en daar van te voren al enthousiast over bent. Dan kan het of meevallen of tegenvallen. Je kiest meestal geen onderwerp waar je van te voren van weet dat je het niks vindt. Misschien nog een blogidee voor later.
Echt een goed geschreven artikel en ben het wel redelijk met je eens. Al ben ik nog wel een jonkie (studeer nog enzo). Ik denk niet dat het alleen aan de leeftijd ligt hoor. Jonge mensen kijken juist veel meer op internet en lezen juist sneller ‘slechte’ ervaringen. Ouderen kijken misschien sneller in een Djoser boekje en vinden het allemaal wel prima…
Maar ik heb zelf al wat blogposts in de planning staan van bestemmingen waar ik niet zo enthousiast van ben geworden. Dat komt misschien ook wel door mijn persoonlijkheid, ik ben gewoon altijd eerlijk (soms iets té eerlijk, wat ook niet altijd goed is). Ik vind inderdaad de artikelen waarbij iemand gewoon echt eerlijk is, het leukst om te lezen! Toch kan ook ik ook echt wegdromen bij de mooie jaloersmakende foto’s van iemand die bijna non-stop reist. Al weet ik dat het geen luizenleven is!
Wat een goed artikel en interessant onderwerp! Die site met de Instagramfoto’s/Real life foto’s is trouwens echt tof. 🙂 De verhalen over minder mooie bestemmingen, hard werken en soms regelrechte k-u-t-dagen zijn niet altijd even leuk om te lezen/te delen, maar ze maken je blog wel persoonlijker. Het laat zien dat de blogger ook maar simpelweg een mens is. Toevallig trouwens, vandaag is mijn nieuwe blogserie ‘Wel of niet de moeite waard’ online gegaan, dat dus ook enigszins gaat over mijn goede én slechte ervaringen met een plek of activiteit :p