Over de grens: Fem woont in Hamburg

In ‘ Over de grens’ vertelt elke maand iemand anders zijn of haar verhaal over zijn / haar leven in het buitenland. Deze maand is dat Fem Eggers die in Hamburg, Duitsland woont. Ze blogt op standorthamburg over haar leven en avonturen daar.

Fem woont in Hamburg

Ik word niet dagelijks met smog en censuur geconfronteerd en een Modern Toilet Restaurant hebben we ook al niet. Ik betaal gewoon met de euri, Duits is relatief makkelijk te leren, en op het oog zijn de verschillen niet groot met Nederland.
Mijn woonplaats over de grens is op dus het eerste gezicht misschien wat minder spectaculair dan die van Yvon. Ik woon in Hamburg, Duitsland, voor mij de mooiste stad van de wereld, waar ik me erg thuis voel. Toch zijn er wel dingen waar ik me over verbaas, aan erger, of waar ik moeite mee heb.

Als het stoplicht rood is, wacht je. Punt.

Waar de gemiddelde Hollander na twee seconden ongeduldig heen en weer begint te wiebelen, een inschatting maakt en vervolgens gewoon zelf oversteekt, staan Duitsers met engelengeduld te wachten tot het stoplicht groen wordt. Ook als er in de verste verte geen auto, bus of fiets te bekennen is. Steek je wél voortijdig over, dan kun je rekenen op afkeurende blikken, helemaal als er kinderen bij zijn. Dit geduldig wachten heeft ook tot gevolg dat mensen hier rennen om het stoplicht te halen. Zelfs als ze nog tientallen meters van het stoplicht verwijderd zijn brengt een groen licht de Duitsers ertoe een sprintje te trekken. Alsof het stoplicht die dag nooit meer op groen zal springen. Ik moet hier nog steeds om grinniken.

Zum Arzt

Naar de dokter gaan lijkt haast een volkshobby hier. Als je je ziek wilt melden op je werk moet je binnen een dag naar de huisarts, die je vervolgens een Arbeitsunfähigkeitsbescheinigung (Scrabble is hier overigens véél leuker dan in Nederland… ;)) moet uitschrijven voor een bepaald aantal dagen. Als je twee keer geniest hebt vraagt je omgeving al of je niet eens naar de huisarts moet. Doe je dat, dan stuurt de huisarts je óf door naar een specialist (waar de wachtlijsten bijgevolg ellenlang zijn), óf hij schrijft je antibiotica voor, en dan maakt het niet veel uit wat je mankeert. In Duitsland vinden ze het maar raar dat we in Nederland niet zomaar naar een specialist gaan. (men reageert dan alsof je uit een ontwikkelingsland komt)

Formulierfetisjisme

Dit is een gevalletje over mijn grens. Je hebt ze vast wel eens gezien, van die foto’s van Indiase kantoren met stapels ongeorganiseerd papier. Wel, die hebben we in Duitsland ook, zij het dat de stapeltjes hier keurig geordend in gekleurde bakjes liggen. Maar de hoeveelheid papier is er niet minder om. Eén van de nieuwe kerncompetenties op mijn cv is dan ook het invullen van formulieren.

Voor alles wat je hier aanvraagt moet je een enorme papierlawine aan formulieren invullen en moet je overal kopieën van aanleveren. Wat? Je hebt je schoenveterstrikdiploma niet meer en je tafeldiploma voor de tafel van 6 ontbreekt? Vul het formulier dan maar opnieuw in.

Werkelijk alles wordt opgevraagd. Van het geboortecertificaat van de huisbaas tot jouw lievelingskleur en favoriete standje in bed. De meest persoonlijke informatie moet je afgeven aan instanties waarvan jij je afvraagt wat ze er in godsnaam mee moeten en wat het ze in godsnaam aan gaat. Vragen stellen of dingen in twijfel trekken wordt niet gewaardeerd: zo zijn de regels, zo is de wet, zo moet u het invullen. Geen discussie mogelijk.

Iedereen vindt dit de normaalste zaak van de wereld, terwijl ik het tamelijk verontrustend vind dat er behoorlijk wat instanties in Duitsland zijn die in principe heel gemakkelijk kunnen identiteitsfrauderen met mijn gegevens. Het grappige is dat in het persoonlijke verkeer mensen juist vaak heel erg hysterisch zijn over hun privacy (denk aan adres, telefoonnummer, enz.). Dan wordt er heel snel geroepen ‘Datenschutz!!’ en valt de deur in het slot.

Marriage Equality

Dit is voor mij als Hollandse écht zoooo 2001 dat ik me eigenlijk niet kon voorstellen dat het in Duitsland niet bestaat. Ik bedoel maar, het homohuwelijk, Gleichberechtigung, marriage equality, hoe je het ook wilt noemen, bestaat zelfs in Zuid-Afrika… Ik geloofde het dus ook eerst niet toen ik (pas een paar maanden geleden) erachter kwam dat er in Duitsland alleen het eingetragene Partnerschaft bestaat. Dat is zoiets als een geregistreerd partnerschap in Nederland, met dat verschil dat dit alleen open staat voor homo’s en lesbiennes, en daarmee dus helemaal niets met Gleichberechtigung van doen heeft. Ook de invulling van het eingetragene Partnerschaft is het ‘net niet helemaal’. Dit is een van de redenen dat ik me verder nog niet echt inhoudelijk in de Duitse politiek heb durven verdiepen… wie weet wat voor andere middeleeuwse praktijken er hier nog op nagehouden worden…

Na een dagje formulieren invullen en/of telefoneren met de Firma Kastje en Muur en zoons ben ik wel eens bang dat ik de Duitsers nooit ga begrijpen. Dan weet ik dat het tijd is om naar buiten te gaan. Naar mijn lievelingscafé, waar mijn wijn al wordt ingeschonken als ik de deur open doe. Voor een wandeling door de wijk Altona, waar ik zeer verliefd op geworden ben. Voor een fietstochtje langs de Elbe, met prachtig zicht op de haven. Voor een bezoekje aan vrienden met wie ik later op de avond naar een festival kan gaan, of met wie ik urenlang kan bomen. En dan weet ik weer waarom ik hier woon. Omdat het hier fijn is. Omdat het hier thuis is.
Bedankt Fem voor je bijdrage, leuk om zo een kijkje in jouw leven te krijgen!