Over de grens: Koen in Mozambique

In het laatste gastblog van het jaar doen we een nieuw continent aan en wel Afrika! Koen is getrouwd met een Mozambikaanse en woont in de hoofdstad van Mozambique. Hij vertelt over het Afrikaanse paradijs, dat helaas, ook een aantal nadelen heeft.

Koen in Mozambique

Waar zal ik eens beginnen met mijn verhaal? Bij mijn eerste bezoek aan Maputo in 2003? Of bij mijn dagprogramma van vandaag, ruim tien jaar later? Laat ik beginnen bij mijn werkactiviteiten. Ik ben theaterregisseur. Ik ben opgegroeid in Vlaanderen. Ik heb 10 jaar in Friesland gewoond en gewerkt, daarna verhuisde ik naar Bergen op Zoom en sinds 2002 werk ik met grote regelmaat in Scandinavië en in Afrika. Ik ben artistiek leider van een groot Noors kunstenproject – Umoja Cultural Flying Carpet. Een programma waarin we jonge Afrikaanse muzikanten, dansers, acrobaten en jongleurs helpen om hun talent te ontwikkelen. We organiseren deze activiteiten (in 7 Afrikaanse landen) vanuit Maputo, de hoofdstad van Mozambique. De eerste jaren pendelde ik met grote regelmaat tussen Nederland en Afrika.

Nu maak ik een grote sprong in de tijd en in mijn persoonlijke geschiedenis. Ik ben ondertussen getrouwd met een Mozambikaanse vrouw en we wonen in Jardim, een buitenwijk van Maputo. Een zwarte wijk. Ik ben met mijn witte vel (mulungo) een uitzondering in de buurt maar geen bezienswaardigheid. Er wonen veel blanke mensen in Maputo. De meesten werken hier vanuit ontwikkelingshulp-programma’s. En de laatste jaren beproeven veel werkloze Portugezen hun geluk in hun voormalige kolonie. Voor hen is de taal geen probleem. Dat is het voor mij wel. Ik spreek nog steeds gebrekkig Portugees, verstaan gaat al wel veel beter. Maar een lekker gesprek … nou nee. Met mijn geliefde spreek ik Engels.

Maputo is een relatief kleine havenstad aan de Indische oceaan op een steenworp afstand van het Krügerpark in Zuid Afrika en buurland Swaziland. Minder dan een uur rijden van ons huis vinden we witte zandstranden en hoge duinen. Het leven is hier mediterraans, veel vrolijkheid op straat op de boulevards langs de kust tijdens de lange zwoele avonden. En als je van verse vis, garnalen, krab, kreeften en mosselen houdt – dan ben je hier in het paradijs.

Het paradijs heeft ook zijn keerzijdes. De wegen zijn slecht onderhouden, overal slingert afval, veel politici zijn corrupt, om maar te zwijgen van de politie. En de laatste maanden zijn er geregeld bloedige schermutselingen tussen politieke rivalen. En het nieuwste fenomeen: ontvoeringen en gijzelingen. Het begon in de Indische gemeenschap maar de laatste weken zijn er ook blanke zakenlieden ontvoerd. De weekend-toeristen uit Zuid Afrika blijven weg. De horeca verwacht een zeer tegenvallend hoogseizoen (december – januari). We worden voortdurend gewaarschuwd om alles goed af te sluiten en geen onbekenden toe te laten op ons erf.

Ik eindig dit stukje – dankjewel Yvonne– met een kleine inventarisatie van onze tuin: twee kokosnotenbomen, een dadelpalm, een mangoboom, een amandelboom, twee citroenbomen, een avocadoboom, een papajaboom en een steeds groter wordende moestuin. Heerlijk dus …

En wat ik mis? Niet zoveel eigenlijk als ik m’n kinderen en kleinkinderen buiten beschouwing laat. O ja, mijn fiets … dan had ik maar naar Beijing moeten verhuizen!

Over de grens

Bedankt voor je bijdrage Koen! Ik vond het boeiend om wat meer over Mazambique te lezen.