Over hoe vermoeiend solliciteren in China is

“We hebben verteld dat je een Amerikaans paspoort hebt, en midden twintig bent.” “Sorry, we blijken toch geen budget te hebben om je een betaalde baan te geven.” “Je CV past perfect bij ons bedrijf en we willen je erg graag hebben, daarom bieden we je een salaris van €11,00 per dag.” Dit zijn een paar uitspraken die ik de afgelopen weken hoorde. Je leest het: solliciteren in China is leuk!

Solliciteren in China

Misschien is solliciteren helemaal niet zo vermoeiend en moeilijk, misschien ben ik gewoon verwend. De banen die ik tot nu toe had, kreeg ik allemaal op een vrij makkelijke manier. Er gingen geen lange sollicitatieprocedures aan vooraf en ik had nooit het gevoel dat de gesprekken heel moeilijk waren. De afgelopen maanden lijkt daar echter verandering in gekomen te zijn. En het is vermoeiend. En demotiverend. En… nog veel meer. Goed. Tijd voor de verhalen en mijn ervaringen.

Baan 1: oh, we hebben toch geen budget

Het was in oktober dat ik naar een speed dating event ging. Niet om een man aan de haak te slaan, die heb ik al. Wél om een baan te vinden. Tijdens het event had ik een paar toffe gesprekken en zette ik wat draadjes uit. Een paar weken later zocht ik de visitekaartjes er bij en nam contact op met één van de bedrijven waar ik mee gesproken had. Ik ging langs en had een heel interessant en goed gesprek. Ja, we zouden elkaar bij deze start up wel kunnen gaan helpen.
In het weekend dat volgde ging ik twee keer langs voor trainingen. Ik leerde meer over het bedrijf en de producten die het verkoopt en was oprecht enthousiast. Ik zag mogelijkheden en ik niet alleen; ook zij zagen mogelijkheden!
Op de eerste middag dat ik kwam werken bleek echter dat de persoon die me aan had genomen toch niet helemaal op de hoogte was van de financiële situatie van het bedrijf. Het bleek dat er niet voldoende budget was voor een extra werknemer op de loonlijst. Voor hen maakte dat niet uit; ik kon wel vrijwillig werken. Voor mij maakte het wél uit. Ik weet wat ik waard ben, wat ik kan en dus kán ik simpelweg niet voor niets werken, hoe leuk een bedrijf ook is.

Erg jammer dat men er pas na de training achter kwam dat er geen budget was, want het is een érg leuk bedrijf!

Baan 2: Ik zeg dat ik Baan A voor je heb, maar eigenlijk zoek ik iemand voor Baan B

Yep, ook gebeurd. Tijdens mijn zoektocht naar vacatures trof ik er één aan die ideaal was; parttime én met visum. Het was bij een groot en redelijk bekend bedrijf, dus dat moest wel goed zitten. Dacht ik. Tijdens het sollicitatiegesprek leek dat ook zo te zijn; het was een prettig gesprek en ik had er een goed gevoel bij. Na een week belde ik terug om te vragen hoe het er voor stond. Achteraf gezien kreeg ik op dat moment een vrij vage reactie, maar op het moment zelf leek het logisch.
Een paar dagen later kreeg ik een telefoontje van de persoon waarmee ik het gesprek had gehad; of ik interesse had in een ander project? Het zou gerelateerd zijn aan het bedrijf waar ik gesolliciteerd had en ik had dan ook wel interesse. Op het moment dat ik echter zou gaan kennismaken met de persoon die ik zou gaan lesgeven / training zou geven kwam ik er echter achter dat het om een ander bedrijf ging en om English Training ging.
Om het nog mooier te maken werd me, vlak voor ik een demo moest geven, verteld dat de ouders van de leerling verteld was dat ik Amerikaanse en midden twintig was. Kortom; ik werd voor het blok gezet en men verwachtte van mij dat ik zou gaan liegen!
Later, toen ik telefonisch contact had met de persoon waar ik eerder het ‘sollicitatiegesprek’ mee had gehad, hoorde ik dat ik niet zo moeilijk moest doen (“zo gaat dat nou eenmaal in China”) en dat ik best wel voor Amerikaans door kon gaan omdat er duidelijk een Amerikaans accent te horen was wanneer ik Engels sprak.
Van deze praktijken werd ik echt zó pissig! Ten eerste omdat deze persoon vertrouwelijke informatie heeft gebruikt voor andere doeleinden dan dat ik ze heb gegeven (voor baan A, niet voor baan B), daarnaast omdat hij me voor het blok zette, maar vooral omdat hij me wilde laten liegen over wie ik ben en dat onder ‘verkocht’ onder het mom dat het zo werkt in China. Ik wil me niet lenen voor dit soort zaken, mensen moeten mij willen aannemen om mijn kwaliteiten en om wie ik ben.
Oh, en de functie waar ik in eerste instantie op solliciteerde was al ‘gevuld’. Lees: die heeft nooit bestaan.

Baan 3: Je past perfect bij ons en daarom bieden we je een salaris van €220,- per maand aan

Aan het begin van deze week had ik een sollicitatiegesprek voor een heel leuke functie. Het was niet alleen een heel leuke functie; de baan zou ook perfect bij mij passen. Ik bezit alle vaardigheden die gevraagd werden en het was echt de perfecte baan voor me. Volgens de omschrijving zou ik educatieve programma’s gaan ontwikkelen, veel van China gaan zien en mijn Chinees gaan gebruiken.
Helaas werd me aan het begin van het gesprek al verteld dat de full time vacature al vervuld was. Daar keek ik van op. Waarom nodig je me dan nog uit voor een gesprek? En sterker nog, waarom stond de vacature dan nog online? In mijn ogen is het meestal zo dat er een bepaalde tijd is waarin je kandidaten selecteert, met ze in gesprek gaat en vervolgens iemand kiest.
Ondanks dat had ik een goed gesprek en beide partijen waren enthousiast. Ik verliet dan ook met een goed gevoel het gebouw.
De volgende dag al ontving ik een voorstel in mijn mail. Men kon me een uitnodiging voor een business visum geven en een internship met een vergoeding van 80RMB bieden, met de kans dat ik tours kon gaan leiden en misschien later een baan. 80RMB is net iets meer dan €11,00. Nadat ik wat rekende kwam ik er al snel achter dat ik geld zou moeten toeleggen om bij dit bedrijf te gaan werken (denk aan de kosten voor het visum en de reis naar Hong Kong).
Hoe leuk het werk me ook leek, dit aanbod kon ik natuurlijk niet accepteren. Met mijn vaardigheden en ervaring weet ik dat ik meer waard ben. Als ik gratis zou willen werken zou ik dat liever bij een NGO doen en zo bijvoorbeeld migrantenkinderen of ouders helpen bij het opzetten van hun leven hier in de stad. Daar zou ik emotioneel veel gelukkiger van worden dan te werken voor een groot bedrijf.

Solliciteren in China is een drama!

Althans, zo zie ik het nu even. Er zijn weinig goede vacatures te vinden momenteel en wat er is, is gewoon niet waar ik naar op zoek ben. Nu is het ook echt wel een heel moeilijke tijd, zo vlak voor het Chinees Nieuwjaar, maar dan nog zou ik bovenstaande ervaringen niet hoeven hebben. Ik ben van mening dat dit soort praktijken simpel weg ‘not done’ zijn. In mijn wereld ga je niet zo met elkaar om. Maar wellicht dat mijn wereld heel gek is.

Gelukkig had ik vrijdag nóg een sollicitatie (aan uitnodigingen geen gebrek), en die verliep wel goed. Het gesprek was half in het Engels, half in het Nederlands, wat sowieso al heel leuk was. Maandag ga ik weer langs, dan om te laten zien wat ik kan en of dat in de smaak valt. Best een beetje spannend, want ik moet voor de klas! Op zich is dat niet zo spannend, maar het is al meer dan een jaar geleden dat ik lesgegeven heb!
Hopelijk gaat het goed!

Mocht jij vreemde ervaringen hebben met solliciteren, laat het dan vooral weten, dan voel ik me ongetwijfeld minder alleen.