Het is weer tijd voor een gastblogger. Vandaag wordt het gastblog verzorgd door Lisa van Vijfkoffiegraag. Zij studeert in het buitenland. In de stad van de liefde: Parijs. Vandaag vertelt ze hoe het studeren in Parijs is en waarom ze voor Frankrijk koos.
Studeren in Parijs
Ik heb er nooit over nagedacht of ik een semester in het buitenland zou gaan studeren. Dat ik voor enkele maanden in een ander land zou gaan wonen, stond al vast voordat ik überhaupt mijn studiekeuze had gemaakt. De vraag was echter: waar ging ik heen
Want god oh god, wat was er veel keus. Na een behoorlijke tijd informatie verzamelen over universiteiten van alle uithoeken van de wereld (en me bij iedere nieuwe plek meer verloren te voelen), besloot ik twee razend scherpe criteria te handhaven: ‘mijn’ universiteit moest niet al te ver weg zijn, zodat ik na mijn uitwisseling makkelijk even terug kon om alles opnieuw te beleven, en de voertaal moest Engels of Frans zijn; hoewel ze in veel landen uitstekend Engelstalig onderwijs aanbieden, wilde ik ook in het echte leven kunnen horen wat er om me heen gebeurde. Omdat bleek dat de semesters in Engeland afwijken van de Nederlandse, verkoos ik Frankrijk: en als je dan toch naar Frankrijk gaat, waarom dan niet meteen naar Parijs?
Ik zag het helemaal voor me: ik zou mijn redelijke Frans in vijf maanden upgradennaar iets dat dicht bij perfectie kwam, ik zou de Franse letteren leren kennen, ik zou de Franse keuken ontdekken en bij mijn terugkeer naar Nederland zeggen: “Die Parijzenaars zijn helemaal niet zo arrogant als iedereen altijd zegt!”
Als er iets is dat je leert als je in het buitenland gaat wonen, is het om flexibel te zijn. Ik had niet verwacht dat de locals na drie maanden nog steeds mijn zorgvuldig geformuleerde vragen in het Engels zouden beantwoorden, dat ik vooral heel goed leer koken op twee elektrische kookpitjes en dat je hier op instanties niet hoeft te rekenen. “Kom morgenochtend maar terug. Jammer dat je dan een tentamen hebt, maar als je hier morgen niet bent sluiten we je internet voor altijd af.”
Ik ben anderhalf jaar geleden alleen op vakantie geweest, naar Praag. Van tevoren was ik van plan om heel ernstig en cultureel te doen en veel in mijn dagboek te schrijven, maar toen ontmoette ik een paar Engelsen en deed ik niets anders dan uitgaan. Hier is het precies andersom: hoewel ik met wat Engelsen (en Duitsers, en zelfs wat Fransen) omga, spendeer ik veel tijd alleen. De draaikolk die ik in mijn vakantie had ervaren en hier ook had verwacht, bleef uit.
En eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg. Op jezelf rekenen is fijn. Ik lees Nederlandse boeken en Franse tijdschriften in cafés, ontdek de stad op mijn hardloopschoenen, zie alles wat ik wil zien. Ben heel ernstig en cultureel. Hoewel ik me af en toe een slaaf van de universiteit voel (studeren duurt lang als je voor iedere zin een woordenboek nodig hebt), voel ik tegelijkertijd een bepaald soort vrijheid die ik nooit eerder heb gekend. Goede, bijna magische eenzaamheid. En als mijn familie of vrienden vanuit Nederland overkomen en ik ze mijn stad kan laten zien, dan ben ik al helemaal intens gelukkig.
Respect voor je dat je die uitdaging zo omarmt.
Ik vind het super verfrissend om te lezen dat je eigenlijk een beetje eenzaam bent maar dat je dat hebt leren accepteren en ervan bent gaan houden! Parijs lijkt me een prima stad waar je lekker in de drukte op kunt gaan. Succes met studeren!