Kisten in onze westerse wereld worden vaak begraven of gecremeerd. De kisten zien we na de dienst niet meer terug. Hoe anders is de ‘begrafenis-cultuur’ in Sagada, de Filipijnen. Daar worden de overledenen in hun kist aan de rotswand gehangen; de overledene is zo al dichter bij de hemel en hoeft een minder lange reis af te leggen.
Hangende Kisten in Sagada
De hangende kisten in Sagada zijn de voornaamste reden voor backpackers en andere reizigers om naar dit bergstadje af te reizen. Ook voor mij was dit bijzondere fenomeen de reden om (in totaal) zo’n 13 uur in een bus te zitten en vanaf Manila via Baguio uiteindelijk in Sagada te eindigen. Want het is bijzonder; er zijn maar weinig andere culturen die op deze manier hun doden ‘begraven’ (onder andere in China)
Sugong Hangende Kisten
In het stadje kun je de kisten op 3 plekken vinden. Als eerste liep ik vanaf onze accommodatie in zo’n 10 minuten naar de Sugong Hanging Coffins. Mijn reisgids zette me op het verkeerde been; ik dacht er naar toe te kunnen lopen, maar de kisten zijn enkel vanaf de weg te zien. Ik vond het bijzonder, een aparte gewaarwording ook. Daarbij vroeg ik me ook af hoe men de kisten daar, zo hoog, tegen de rotswand kan krijgen.
Lumiang Hangende Kisten
Na dit uitkijkpunt was het nog maar een klein stukje verder lopen naar de Lumiang Burial Coffins. Ik vervolgde de hoofdweg en de bordjes die de route naar de Lumiang Grot aangaven. Deze bordjes brachten me naar een zandpad waar ik al snel een stalletje met drinken en snacks tegenkwam. Tegenover dit stalletje bevond zich het pad dat naar de Lumiang Kisten leidt. Ik was er in de late ochtend en het was heel rustig. Tijdens het afdalen kwam ik slecht 3 anderen tegen en bij de kisten zelf was er helemaal niemand. Ook hier was ik weer verbaasd van was ik zag; zoveel kisten (meer dan 100), allemaal bovenop elkaar gestapeld. Kisten waarvan wordt gezegd dat de oudste zo’n 500 jaar is.
Echo Valley
Op dag 2 bezocht ik de 3e plek waar je deze bijzondere manier van ‘begraven’ kunt zien; Echo Valley. Als overledene kom je heir echter niet zomaar terecht (en voor mij was het een tour); je moet er rijk genoeg voor zijn. De Goden vragen de nabestaanden namelijk meer dan 20 varkens en 3x zo veel kippen te offeren om in de Echo Valley begraven te mogen worden.
Bij Echo Valley kwam ik niet zo gemakkelijk als bij de andere plekken. Eerst moest ik over het kerkhof dat achter de Sint Mary Episcpal kerk ligt lopen om vervolgens op een zandpad uit te komen. Onderweg kwam ik verschillende splitsingen tegen en het was steeds een gok welke kant ik op moest. Uiteindelijk heb ik twee ‘sights’ bezocht, met wat hulp van wat mensen die ik onderweg tegenkwam.
De kisten zag ik plots vanuit de verte. Ik had ze niet verwacht. Ik stond niet zo dichtbij als de foto doet vermoeden, in het echt waren ze lastiger te zien. Vanaf het pad waarop ik liep kon ik ze redelijk goed zien. Na nog een stuk verder gelopen te zijn naar een grot keerde ik terug en ging op zoek naar de andere kisten. Deze waren namelijk niet ‘the main coffins’.
Na een hike van zo’n 15 minuten kwam ik bij het punt uit waar ik de kisten op bovenstaande foto kon zijn. Verrassend genoeg stond ik er recht tegenover en kon ik ze bijna aanraken. Het bleef bijzonder om te zien. Ditmaal maakte vooral het contrast tussen oud en nieuw indruk op me.
Hoewel de rit vanaf Manilla lang is, vond ik het zeker de moeite waard om minstens 12 uur in de bus te zitten. Het is een bijzondere van omgaan met de overledenen, en het wordt in weinige andere landen gedaan. En gelukkig heeft Sagada meer te bieden dan alleen de hangende kisten, wat het de lange rit nog meer waard maakt.
