Over de grens: Dennis uit Boedapest

Het is weer zover: de eerste van de maand. Tijd voor een gastblog. Ditmaal schrijft Dennis hier. Dennis heeft geen blog, maar wil wel graag vertellen over Hongarije. Drie jaar geleden verliet hij Nederland voor Hongarije en verhuisde hij voor de liefde naar Boedapest.

Liefde in Boedapest

’Hongaars winkelpersoneel is vre-se-lijk onbeschoft!’ Een shockerende openingszin doet het altijd goed om de interesse van je lezers wekken, nietwaar? Toch moet ik toegeven dat deze zin regelmatig door mijn hoofd schiet als ik weer eens gedesillusioneerd een winkel verlaat in mijn woonplaats Boedapest.

Tijdens elk bezoek aan Nederland begint mijn Hongaarse vriendin er weer over: ze zijn er in winkels zo aardig, zo beleefd en zo behulpzaam. ’Die maat heb ik niet in het rek hangen, maar ik wil gerust even achter kijken hoor.’ ’Een kilo Goudse kaas? Wilt u misschien eerst een plakje proeven?’ ’Als u niet tevreden bent: ruilen is geen probleem.’ Het zijn zomaar drie zinnen die je in een Hongaarse winkel niet snel zult horen, zelfs niet in het Hongaars. Klantenservice staat hier nog in de kinderschoenen.

Toen ik vorig jaar zomer op een paar minuten lopen van mijn huis hardhandig in aanraking kwam met een laaghangend verkeersbord, besloot ik de eigenaar een beleefd briefje te schrijven. Dat het bord een beetje te laag hangt, dat het gevaarlijk is voor voetgangers, misschien beter om het wat hoger te hangen, voorkomen is beter dan genezen: zo ongeveer luidde de strekking. Mijn eerste brief werd genegeerd, op de tweede kwam geen enkel antwoord en na de derde vruchteloze poging heb ik het maar opgegeven. Blijkbaar vond de eigenaar het niet zo erg dat mensen zich aan zijn bord kunnen verwonden. Wie die eigenaar was? Het nationale ziekenfonds van Hongarije.

Ik heb me vaak afgevraagd waar deze houding vandaan komt. Het is namelijk niet zo dat Hongaren in het algemeen onvriendelijke of nare mensen zijn. Het tegendeel is waar: Hongaren zijn doorgaans ontzettend hartelijk en gastvrij.

Ik vermoed dat een halve eeuw communisme er iets mee te maken heeft. Ik woon en werk nu drie jaar in Hongarije, maar mijn eerste bezoek aan het land was in 1987. Hoewel ik nog maar een kind was, herinner ik me goed hoe schaars sommige producten waren. Margarine was er de ene dag volop en de volgende twee weken nergens te bekennen.  De winkelier was op de hoogte van de levertijden. Die kon je dus maar beter te vriend houden. De winkelier was koning.

Ook het salaris dat winkelpersoneel verdient zal een steentje bijdragen: 300 euro terwijl prijzen hier niet eens zoveel lager liggen dan in Nederland. Dan beschouw je klantvriendelijkheid al snel als iets dat niet bij je loon is inbegrepen. Wie heeft er zin om te glimlachen tegen een wildvreemde die zich bij je kassa meldt als je thuis met moeite de eindjes aan elkaar geknoopt krijgt?

Zijn ze dan allemaal sikkeneurig in Hongarije? Nee, gelukkig niet. Zoals gezegd zijn Hongaren van nature gastvrij en hartelijk en dat merk je als je bijvoorbeeld in een Hongaars hotel verblijft of eet in een restaurant. De service is er vrijwel altijd onberispelijk en efficiënt. Ook in winkels gloort licht aan de horizon. Internationale ketens als Ikea en Mc Donald’s belonen hun werknemers beter en introduceerden het kapitalistische adagium ’De klant is koning ’. Een motto dat hopelijk ooit door zal dringen tot de ambtelijke molens van Hongarije. Zodra ik een excuusbrief ontvang van het ziekenfonds, verblijd ik u met een nieuwe gastcolumn.

Kijk voor de voorgaande afleveringen bij het kopje ‘Expat Life’ onder ‘over de grens’.
Wil jij ook eens gastbloggen op GoYvon? Laat dan een berichtje achter of stuur een mailtje naar goyvon@gmail.com