Wanneer ik door de deuren loop herinner ik het me weer. Ik herinner me dat een Chinees ziekenhuis in niets te vergelijken is met een Nederlands ziekenhuis. De vele mensen bij elkaar, allen op weg naar de afdeling waar ze moeten zijn. Het lijkt wel een mierenhoop, zo druk is iedereen in de weer. Het gebrek aan privacy en erger, het gebrek aan hygiëne in sommige gevallen.
De foto’s zijn van wat mindere kwaliteit omdat ik ze snel en met mijn telefoon maakte.
Met een spiegelreflex door het ziekenhuis lopen zag ik niet zo zitten.
Hallo Chinees Ziekenhuis, Tot Ziens Privacy
De gezondheidszorg in China verschilt in veel opzichten van de gezondheidszorg in Nederland. Er zijn grote verschillen in de manier waarop er met ‘ziek zijn’ en patienten wordt omgegaan. Vanuit ons westerse standpunten zullen er zaken zijn die onbegrijpelijk zijn, waarvan we niet snappen waarom het zo gedaan wordt.
Helaas heb ik zelf al een aantal keren kennis mogen maken met een Chinees ziekenhuis en hun werkwijze. Gelukkig nooit iets ernstigs overigens! De eerste keer had ik een gebroken rib (meer over dat ziekenhuisbezoek) en in Shenyang kreeg ik een infuus omdat ik uitdrogingsverschijnselen had vanwege een voedselvergiftiging. Schrijven deed ik ook al eens over de ziekenhuizen hier, net als over de health check (en de vlog) die je hier als buitenlandse werknemer moet doen. Onlangs was ik met Miguel mee naar het ziekenhuis; hij had een ernstige voedselvergiftiging die maar niet overging. En ja, dan ga je hier naar het ziekenhuis.
Waar is de huisarts?
In Nederland hebben we allemaal onze eigen huisarts. Wanneer je ziek bent maak je daar een afspraak en mag je langskomen om je problemen te bespreken. Hier in China kent men de huisarts niet. Wat ook wel begrijpelijk is, want een huisarts zou dan zomaar 24/7 aan het werk zijn met zoveel mensen in een land en de daarbij komende zieken.
Wanneer je je wat ziek voelt (maar niet ziek genoeg om naar een dokter te gaan), ga je naar de apotheek. Een Chinese apotheek verkoopt tal van medicijnen, waaronder medicijnen die je in Nederland niet zonder recept kunt krijgen. Zo heb ik wel eens een blaasontsteking gehad en daar kon ik hier zonder problemen medicijnen voor kopen. In Nederland moet je eerst naar de huisarts, vaststellen wat je hebt, dan krijg je een recept en daarmee mag je dan naar de apotheek. Het is goed dat je de juiste medicijnen krijgt en dat er echt een diagnose gesteld wordt, maar het kost wel meer tijd en geld.
Registeren & naar de juiste afdeling
Wanneer je wat zieker bent of wanneer je niet beter wordt, dan ga je hier in China naar het ziekenhuis. Hoe het voor de Chinezen zit weet ik niet precies, maar ik kan elk willekeurig ziekenhuis binnenlopen en me laten registeren. Voor nog geen euro meld je je aan bij het ziekenhuis. Je vermeld naar welke afdeling je wilt en betaalt een klein bedrag voor het ‘consult’.
Vervolgens ga je naar de juiste afdeling en levert daar je registratiekaart in en het briefje met de ‘doorverwijzing’. En dan is het wachten. Wachten tot je naam op het scherm verschijnt ten teken dat je naar één van de behandelkamers kunt gaan voor je consult.
In Nederland zit je samen met je huisarts, of de arts wanneer je in het ziekenhuis bent, in China niet. Je gaat in de rij bij de dokter staan en wacht op je beurt, samen met de andere patiënten. Was je altijd op je privacy gesteld? Hier in China kom je er snel achter dat dat woord hier niet bestaat.
Bloed prikken is lopende band werk
Na een kort gesprekje over je klachten besluit de arts enorm snel wat er moet gaan gebeuren. In het geval van Miguel stonden we binnen twee minuten weer buiten de spreekkamer met twee briefjes in onze hand. Nu moest er bloed geprikt worden, altijd leuk! Maar eerst; betalen! Voor je de behandeling kunt krijgen die je nodig hebt dien je te betalen. Op deze manier is het niet mogelijk om behandelingen te ondergaan en vervolgens met de noorderzon te verdwijnen om onder de kosten uit te komen.
Het bloedprikken gebeurt aan een soort balie. Je steekt je arm door een opening en je krijgt een naald in je vinger gejast / geramd. Deze woorden kies ik niet zomaar, zo gaat het echt. Er is geen pardon, geen geruststelling (voor bijvoorbeeld kinderen), daar wordt niet aan gedaan. Sterker nog, er is geen tijd voor!
Het bloedprikken in een Chinees ziekenhuis vind ik nogal een dingetje als het om hygiëne gaat. Handschoenen worden maar met mate gewisseld en zéker niet na elke persoon die geprikt wordt. Dat vind ik persoonlijk écht niet kunnen. Als er iets is waarmee je gemakkelijk ziekten over kunt brengen is het wel bloed. Zowel Miguel als ik staan er dan ook op dat de handschoenen gewisseld worden wanneer we bloed moeten laten prikken. We krijgen dan wel een boze blik, maar dat is dan maar zo.
Afgelopen keer was het zelfs zo erg dat het bloed alle kanten op vloog toen de verpleegster in een vinger kneep om het bloed uit te krijgen. Ze zou vervolgens zo in Miguel zijn vinger prikken, zonder de balie schoon te maken….
Snelle oplossing
De manier waarop het bloedprikken gedaan wordt is verre van ideaal, maar wat wel ideaal is, is dat je niet een paar dagen hoeft te wachten voordat je de uitslag hebt. Je wacht 30 minuten, gaat met je patiëntenkaart naar een machine om je kaart te lezen en de uitslag wordt voor je geprint. Dát is dan wel weer modern. Met deze uitslag ga je vervolgens terug naar de arts en zij bepaalt of je medicijnen moet gaan halen of naar een andere arts moet.
Miguel bleek gelukkig niets ernstigs te hebben en voelde zich aan het eind van de dag al een stuk beter.
Ziekenhuizen in het buitenland
Van een aantal van mijn lezers weet ik dat ze in het buitenland wonen, gewoond hebben of voor langere tijd op reis zijn. Hebben jullie wel eens een ziekenhuis in het buitenland bezocht? En hoe waren je ervaringen daar mee?
Té erg dit. Het is dat ik dit liggend in bed lees, anders was ik omgevallen…
Nóg een reden voor mij om nooit naar China te willen, haha!
Gelukkig was het niets ernstigs!! 🙂
Haha, geloof ik helemaal! Gelukkig zijn er hier ook wel westerse ziekenhuizen, dus wat dat betreft.. 😉
Jeetje, das echt totaal anders dan hier hè. Dat bloed prikken is wel ff een dingetje zeg met de hygiëne, maar met 10 man achter je bij de dokter. Daar zou ik ook moeite mee hebben.
Fijn dat het verder niks ernstigs was trouwens. Moet je verder trouwens alles betalen? Geen vergoedingen zeker zoals hier?
Je betaalt hier alles vooraf, op die manier komt het ziekenhuis ook aan haar geld. Men heeft hier wel verzekeringen, maar ook een (soort van) eigen risico zoals wij dat kennen.
O wat erg zeg! Wat ben ik blij met onze privacy hier dan.
Wat apart zeg hoe het daar gaat! Een voordeel is dat je relatief snel geholpen bent en een uitslag hebt, maar verder.. Het gebrek aan privacy en hygiene vind ik toch wel een dingetje!
Niet normaal hoe anders dat is dan hier. Wij zijn erg goed gewoon, en dan is het echt schrikken als je ziet hoe het er daar aan toe gaat. Ik ben ooit naar een ziekenhuis in Budapest gemoeten, dat is dan nog Europa, en zelfs daar heb ik echt mijn ogen uit gekeken. Zo primitief! Maar hygiëne is of zou in een ziekenhuis toch prioriteit moeten zijn.
Te erg dit. Ik word al ongemakkelijk als ik bloed zie, laat staan dat er vloed over een balie zou vliegen. Ik ging meteen van mijn stokje. Leuk artikel – origineel
Bah, als ik dit zo lees hoop ik niet dat ik ooit gezondheidszorg nodig heb in China!
Al weet ik ook dat het er in veel Indonesische ziekenhuizen niet veel beter aan toe gaat. Gelukkig ben ik daar zelden als patient geweest, en gelukkig nooit voor iets ernstigs.
Poeh. Ik weet even niet zo goed wat ik moet zeggen. Wat een bizar gebeuren zeg! Dat het chaotisch is, dat is nog tot daar aan toe. Dat je je privacy kwijt bent vind ik zo zo, maar ook dat is wel te overzien. Maar dat bloedprikken? Dat kan ECHT niet. Ik zou ook absoluut eisen dat de handschoenen vervangen worden, wat een bizar verschil zeg! Ik hoop dat ik nooit in China naar het ziekenhuis hoef 😉
De eerste keer in een buitenlands ziekenhuis was in Ghana. Jeetje wat een drama… ik lag aan het infuus en er was niet eens stromend water. In Colombia werk ik in een ziekenhuis en mijn vriend is bijna anesthesioloog, dus meerdere keren in een ziekenhuis geweest. Privacy kennen ze hier ook bij lange na niet als in NL, maar volgens mij ook niet zo erg als in China. Al kreeg mijn schoonmoeder eens een consult waar wel iedereen mee kon luisteren en kijken… Het blijft apart en hier hangt het ook van het ziekenhuis af.
Ik heb het met verbazing gelezen. Die hele meute bij de arts en dan die slechte hygiëne bij het bloedprikken….ik zou het niet trekken.
In Ghana gaat het ongeveer net zo. Registreren voor een euro-tje, heeeeel lang wachten voor je aan de beurt bent, tijdens je consult komen er andere mensen binnenlopen, weer doorgestuurd worden naar een ander kamertje etc.
Ik ben zelf in het ziekenhuis opgenomen, maar eigenlijk wilde ze me niet opnemen omdat ik geen geld had (had ik wel, maar niet contant… Stond namelijk op het punt van weer naar Nederland vliegen, dus al mijn lokale geld had ik uitgegeven). Uiteindelijk hebben ze me toch maar opgenomen, en ik ben zeeeeer blij dat ik niet zo goed bij kennis was want als ik er op terug kijk krijg ik er weer de kriebels van.
Wat ontzettend bizar seg! Geen privacy en vooral de hygiene ivm bloed vind ik toch echt wel een ding hoor! Wat als je nu euhm voor een intieme reden moet gaan? Hopelijk staan ze bij de gynaecoloog niet met z’n allen in de kamer ?
Dat lijkt me het meest vervelende van in het buitenland wonen, dat je bent aangewezen op de lokale gezondheidszorg. Echt bi-zar dat je daar met z’n allen in een kamertje staat bij de dokter. Hoe moet dat dan als je bijvoorbeeld een onderzoek krijgt? Zit er dan wel een gordijntje voor?
Mijn man werd zoek tijdens onze reis in China en moest naar het ziekenhuis. Even vergeten te zeggen dat we naar een privé ziekenhuis wilden en kwamen dus in een staats ziekenhuis. Echt oude troep. Eerst betalen bij een dame achter een Luikse in de muur. Mevrouw had al minstens 10 jaar haar pensioenleeftijd bereikt. Maar na betalen kregen we een papier vol stempels. Pas na dit papiertje te hebben overhandigd aan de verpleegkundige (compleet met jurkje en kapje) werd een dokter gehaald. Na nog een simpel te hebben gehaald en betaald te hebben bij het oude dametje, werd er een CT-SCAN scan gemaakt. Na nog een betaling een hechting en na nog een betaling kreeg mijn man nog een infuus. En geloof me, ik ben operatie assistente, steriel was het zeker niet. De gazen en handschoenen werden opnieuw gewassen en gesteriliseerd. De hechting kwam uit een grote pot en moest worden afgeknipt. En de instrumenten lagen in een bakje boven op een plank en waren niet steriel. Aan verdoving voor het hechten werd niet gedaan. Gewoon tanden op elkaar, ook toen de hechting een knoop bleek te hebben en die gewoon even door de huid werd getrokken. Mijn arme man. Ik had zo’n medelijden met hem? Maar al met al een aparte ervaring en dat allemaal voor 28 dollar ? probeer dat maar eens in Nederland.
In ieder geval mooie foto’s kunnen maken van de eerste hulp afdeling. Wat toch net een museum leek met al die gedateerde apparatuur. …